Ο αφανισμός των ελληνοεβραίων της Γαλλίας 1942 – 1944

Τριγύρω απέξω από το κτίριο, σταθμεύουν φορτηγά και λεωφορεία. Οπλισμένοι Γάλλοι χωροφύλακες απαγορεύουν την πρόσβαση στους περίεργους που ρωτούνε τι συμβαίνει. Άντρες και γυναίκες (…) προσπαθούν να (…) δούνε πως μπορούν να βοηθήσουν αυτούς τους γέροντες, τις γυναίκες και τα παιδιά που κλαίνε (…)Φεύγουν στη Γερμανία, για να δουλέψουν.- Για να δουλέψουν; Μα, με τα πιτσιρίκια; Αυτοί ακόμα και μωρά έχουν μαζί τους! (…)Μέσα στο Ποδηλατοδρόμιο, ένας πατέρας προσπαθεί να εξηγήσει στον επτάχρονο γιο του τι συμβαίνει αλλά και να δώσει μιαν απάντηση στις ερωτήσεις του μικρού.- Πες μου μπαμπά, πες μου γιατί είμαστε σ’ αυτό το γήπεδο; Γιατί είμαστε έτσι στοιβαγμένοι, γιατί όλοι είναι θλιμμένοι, (…), γιατί δεν έχουμε τίποτα να φάμε; Πες μπαμπά, γιατί η μαμά και η αδελφή μου δεν είναι μαζί μας, γιατί μπαμπά;- Αγόρι μου, είσαι επτά χρονών πια, πρέπει να σου εμπιστευτώ ένα μυστικό, είσαι σε θέση να το κρατήσεις; (…)- Λοιπόν, τώρα αγόρι μου, νάτο το μυστικό: Η μεγάλη μέρα της αναχώρησης ορίστηκε για αύριο, θα φύγουμε όλοι μαζί, με το τραίνο μέχρι τη Μασσαλία, έπειτα με πλοίο για το Πιτσιπόϊ, την άγνωστη χώρα που μας περιμένει.- Πιτσιπόϊ; Αστείο όνομα, μπαμπά….