Ντοστογιέβσκι: Τα ύστατα όρια του ανθρώπου

Ο Εδουάρδος Τουρνέιζεν (1888-1974), πάστορας της Ευαγγελικής Εκκλησίας στη γερμανόφωνη Ελβετία, μελετά τα έργα του Φιόντορ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέβσκι και πιάνει το νόημά του. Ωθούμενος από τον Τουρνέιζεν, ο Καρλ Μπαρτ διαβάζει τον Ντοστογιέβσκι, ενθουσιάζεται και μεταδίδει τη σκέψη του στα δικά του συγγράμματα. Η συνάντηση αμφοτέρων με τον Ντοστογιέβσκι τους οδήγησε, εν αγνοία τους, να ποτιστούν με τη διδασκαλία του Αββά Ισαάκ του Σύρου, η οποία είναι διάχυτη στο έργο του Ντοστογιέβσκι.”Τα έργα του Ντοστογιέβσκι είναι έμπλεα ενός μηνύματος, έμπλεα ενδείξεων για την απόλυτα τελική μεταστροφή προς τη μεταμόρφωση των πάντων επί της γης, προς την ανάδυση ύστατων απαντήσεων, προς μιαν όντως αιώνια ζωή. Ενδείξεις και μήνυμα, τίποτα παραπάνω! Ο Ντοστογιέβσκι δεν είναι ρομαντικός. Προκειμένου να υπερασπιστεί την αγνότητα, το νόημα και την ισχύ αυτής της ύστατης μεταστροφής, αντιστάθηκε, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, σε κάθε προσπάθεια, ώστε αυτή η αποκλειστικά θεία δυνατότητα να ξαναγίνει και ανθρώπινη δυνατότητα. Αυτή η προσπάθεια σημαίνει εξαπάτηση του Θεού”.