Νιχάο Κίνα

«Το πολύχρωμο πλήθος χαζεύει αργόσχολα, μια ψηλόλιγνη οπτασία με μακριά κυματιστή φούστα από ασπρόμαυρα βολάν κι ένα εξωφρενικό καπέλο στο πίσω μέρος του κεφαλιού σαν βεντάλια από πλερέζες εξαφανίζεται τρομαγμένη σέρνοντας απ’ το χέρι ένα δεκάχρονο παιδί που ουρλιάζει κλαίγοντας μόλις βλέπει το βίντεο στο χέρι μου, τρεις τέσσερις νεαρές με μακριές γαλανές φούστες με κόκκινα ζωνάρια και καπέλα-ρόδες κάρου σε μια φαντασμαγορία χρωμάτων σουλατσάρουν λικνιστές επιθεωρώντας προς γονιμότητά τους καχεκτικά αρσενικά. Στα γρανιτένια πόδια του Μάο ένα αποκαμωμένο γαϊδουράκι σέρνει βαρύ ξύλινο αραμπά με σακιά. Ψηλά, πίσω από την τραγιάσκα του στερεότυπου αγάλματός του, συνωθούνται τα πρώτα σύννεφα μιας επικείμενης καταιγίδας, ενώ η απαλή αντρική φωνή του κινέζικου σουξέ που μ’ ακολουθεί ανά την Κίνα κραυγάζει: Σ’ αγαπώ, αντίο, Σ’ αγαπώ, αντίο».Ένα ταξίδι στα άδυτα της μεγάλης χώρας λίγο πριν η Kίνα ανοίξει τις πόρτες της στον υπόλοιπο κόσμο. Mε την πένα της Kάτιας Aντωνοπούλου μιλάνε τα έθιμα, οι συνήθειες και τα αισθήματα χωρίς τα οποία δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τη σημερινή μεταμόρφωση του πανάρχαιου αυτού πολιτισμού.