Ναυαγού τάφος ειμί

Δεν είναι αλήθεια πως ό,τι αφορά τον θάνατο συνδέεται μόνον με συναισθήματα θλίψης. Τα επιτύμβια επιγράμματα από το έβδομο βιβλίο της Παλατινής Ανθολογίας, που αφορούν ναυαγούς και ναυάγια, μέσα στη μελαγχολική τους πυκνότητα -καθώς, σε δύο ή τέσσερις ή έξι στίχους βιογραφείται ο νεκρός ναυαγός- φέρουν παράλληλα τα ευφρόσυνα δείγματα ενός ανθρωπισμού που απαντά στον αποτρόπαιο και κατά κανόνα πρόωρο θάνατο με ένα επιτύμβιο “σήμα”. Πρόκειται για ένα νοερό κενοτάφιο που σε πείσμα της “τετρηχυίας” θάλασσας υψώνει μαγικά η αρχαία ελληνική ποίηση για να διασώσει ό,τι συνιστά το πρόσωπο του θαλασσοπνιγμένου: το όνομα, την ηλικία και ενίοτε την καταγωγή. [από τα Προλεγόμενα της μεταφράστριας]