Να γίνει ένας πόλεμος να ησυχάσουμε

… Μέσα σ’ ένα λεωφορείο της γραμμής στα τελευταία καθίσματα απλώνω τις αρίδες μου και πιάνω και τις δυο θέσεις πολύ αναπαυτικά! Το μυαλό μου σ’ όλη τη διαδρομή τρέχει στα περασμένα. Κάνω μια ανακεφαλαίωση των τελευταίων χρόνων της ζωή μου και βρίσκω πως δεν ήταν ούτε ανιαρή, ούτε πληκτική! Αντίθετα, είναι μια ατέλειωτη δοκιμασία, μια αστείρευτη πηγή εκπληκτικών εξελίξεων, που δύσκολα τις χωρά ανθρώπου νους! Ή εγώ πάω παράλληλα κι ακολουθώ με ακρίβεια την ιστορία των τελευταίων χρόνων της Ελλάδας ή η Ελλάδα κι η ιστορία της με σέρνει μ’ επιμονή μαζί της σε κάθε της φάση, απαιτώντας για κάθε μια καμπή της να εισπράττει από μια αβάσταχτη οφειλή, να της εξοφλώ ένα τρομακτικά διογκωμένο χρέος! Κι εγώ πονώ, υποφέρω και πληρώνω… Πώς να μην ξαναθυμηθώ τα μεγάλα λόγια κείνων των κυρίων της παραλίας του Βόλου: “να γίνει ένας πόλεμος να ησυχάσουμε”;…