Να γιατί…

Αργά το απόγευμα, όλοι μαζί γευματίζουμε στο ρεστοράν του Ιντερκοντινένταλ, στον τελευταίο όροφο. Από κει βλέπουμε όλη την πόλη, τις χιονισμένες οροφές των σπιτιών, τα ρώσικα τανκς, τις παγωμένες λάσπες. Στον περιφερειακό, τα χιόνια, ανακατεμένα με το χώμα, κυκλώνουν την πόλη με ένα βρώμικο, μουντό λασπόχιονο. Από κει και πέρα τα χιόνια των Ιμαλαΐων χάνονται μέσα στον ουρανό. Άσπρα, άσπιλα και απάτητα. Το κόκκινο ηλιοβασίλεμα καθρεφτίζεται πάνω τους. Ο Μιρ διαβάζει τη σκέψη μου. «Εκεί πάνω», μου λέει, «στα απάτητα βουνά είναι κρυμμένες οι άσπρες λεοπαρδάλεις των ορέων. Σου το ‘χω υποσχεθεί και θα το κάνω. Κάποια μέρα θα σε πάω να τις δεις».Το βράδυ στο δωμάτιό του, με σιγανή φωνή μου λέει ότι παρ’ όλη τη χαρά που έκανε όταν με είδε, επιβάλλεται να φύγω όσο το δυνατόν γρηγορότερα από την Καμπούλ, γιατί οι Ρώσοι γνωρίζουν ποια είμαι, θεωρούν πως δουλεύω για τους Αμερικανούς και η παραμονή μου εκεί, έστω και για μία ακόμη μέρα, θα ήταν επικίνδυνη. Τον ακούω με προσοχή και τον πιστεύω. Συνειδητοποιώ πόσο παράφορα απελπισμένα, πόσο απελπιστικά καταδικασμένα τον αγαπώ. Σπαράζει η ψυχή μου. Τόσος δρόμος, τόσες νύχτες, τόσος φόβος, στα πέρατα της γης, μόνο για μια νύχτα. Μια νύχτα, μια ζωή. Κολλημένη στο πρόσωπό του τού ψιθυρίζω πως τώρα πια «δεν υπάρχει παρά στα βάθη τους αίματός μου μόνο η λαχτάρα να ‘μαι λουλούδι, κάπου εδώ στην Καμπούλ· το πιο ωραίο να με μυρίσεις και να μ’ αγγίξεις Μιράκι μου, ένα λεπτό, το τελευταίο. Και να με κόψεις για να πεθάνω πάνω στο στήθος σου». Δεν κοιμηθήκαμε ποτέ. Το γλυκοχάραμα τον βρίσκει ριγμένο απρόσεχτα πάνω μου και την αγκαλιά μου γεμάτη από αυτόν.