Μπάμπης Ακτσόγλου: Από τον “Κλέφτη ποδηλάτων” στο “Καζίνο Ρουαγιάλ”

[…] Αναλαμβάνοντας την εβδομαδιαία στήλη του “Αθηνοράματος”, ο Μπάμπης Ακτσόγλου απαγκίστρωσε την κινηματογραφική κριτική από τις αγκυλώσεις προηγούμενων δεκαετιών, διατηρώντας ακέραιο το κύρος και την αποτελεσματικότητά της. Στα κείμενά του συναντιόνταν η έγκυρη πληροφόρηση και η πολύπλευρη ανάλυση, η δημοσιογραφία και η κινηματογραφοφιλία, όλα εκείνα που θα μπορούσε να είναι ακόμα η κριτική αν δεν είχε παραδοθεί στις ευκολίες του lifestyle.Η παρούσα έκδοση δεν θα μπορούσε να αποτυπώσει, λόγω του περιορισμένου όγκου της, παρά τα ελάχιστα αυτής της κληρονομιάς. Μια επιλογή όμως από κριτικές ταινιών ή τα πορτρέτα κάποιων δημιουργών, θα έμοιαζε με αυθαίρετη κίνηση, χωρίς καμιά χρησιμότητα. Έτσι, μέσα από μια σειρά θεωρητικά άρθρα, τα οποία ξεκινούν από την αρχή (“Κοινωνιολογικές παρατηρήσεις πάνω στον σύγχρονο αμερικανικό κινηματογράφο”) και φτάνουν ως το τέλος (“Ο James Bond του 2…007”) της συγγραφικής διαδρομής του Μπάμπη, προσπαθήσαμε να βρούμε -με αποσπασματικό τρόπο, φυσικά- όλα εκείνα που προηγούνταν μιας κινηματογραφικής κριτικής του. Τις ιδέες του για το σινεμά, την άποψή του για την πραγματικότητα που το “περιβάλλει”, τον τρόπο με τον οποίο ανακάλυπτε πώς οι εικόνες επικοινωνούν μεταξύ τους. Ήταν το ελάχιστο που θα μπορούσαμε να κάνουμε για εκείνον και το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσαμε να κάνουμε στον εαυτό μας.Χρήστος Μήτσης