Μωβ εκόν

“[…] Στην επιστροφή κάθεται η Νατάσα στο τιμόνι – το χανγκόβερ μου δεν λέει να υποχωρήσει. Πονάει ολόκληρο το σώμα μου. Η μάνα μου λέει ότι στο χωριό το παραλήρημά μου και η φαντασμαγορική μου πτώση θα συζητιούνται για χρόνια. Ανήκουστο. Τύφλα στο μνημόσυνο της γιαγιάς σου. Δεν ντρέπεσαι. Κοτζάμ άντρας. Με το δάχτυλο θα σε δείχνουν. Θα παραδίδεται από γενιά σε γενιά, σαν τα ομηρικά έπη. Δημώδες άσμα θα γίνεις. Δεν μπαίνω στον κόπο να της εξηγήσω. Δεν χρειάζεται. Για άνθρωπο που δεν αγαπάει τα παραμύθια, σάλιο εγώ δεν χαραμίζω.Νέκρα σήμερα οι δρόμοι. Βγάζω το κεφάλι από το παράθυρο. Ο αέρας βάλλει κατά ριπάς στο πρόσωπό μου. Στον ουρανό καίει ένας πλατύς ήλιος. Μετράω τις διακεκομμένες λευκές λωρίδες του οδοστρώματος. Όλα είναι μπροστά και όλα είναι δρόμος. Πέφτει το “Breath me” της Sia στο ραδιόφωνο. “Δυνάμωσε” φωνάζω στη Νατάσα, “δυνάμωσε”. Δυναμώνει και πατάει τέρμα το γκάζι. Το αυτοκίνητο χάνεται σφαίρα στην Εθνική, μέχρι που γίνεται κουκκίδα στον ορίζοντα”.Με την πρώτη του συλλογή διηγημάτων, ο Φοίβος Μπότσης μας δίνει εννέα ιστορίες για την ενηλικίωση, εννέα ιστορίες που φιλοδοξούν να γίνουν μόνο η αφορμή. Με γραφή γρήγορη και ανατρεπτική, ο συγγραφέας υποβάλλει τον αναγνώστη στο “μαρτύριο” της συναισθηματικής συμμετοχής του στα τεκταινόμενα: εκτιθέμενο σε μία πραγματικότητα τόσο απτή και ειλικρινή, που καταλήγει όμορφη, μυστηριώδης και αναπάντεχα ποιητική. Τα πρόσωπα που κινούνται μέσα στις εννέα αυτές ιστορίες είναι τόσο αληθινά που τα γνωρίζουμε με τα ονόματά τους, συνομιλούμε καθημερινά με τις αγωνίες τους, μοιραζόμαστε τα διλήμματα και τα ξαφνιάσματά τους, μπροστά σε μια ζωή που, αγκαζέ με την ενηλικίωση, μοιάζει να αυτονομείται και να παρεκκλίνει από το δρόμο που, νέοι, της είχαμε χαράξει. Εννέα σύντομες ιστορίες, τόσο πραγματικές, που φέρνουν στο μυαλό τον μεγάλο Αμερικανό διηγηματογράφο Raymond Carver, που υποστήριζε πως “μία καλή ιστορία δεν μπορεί να επινοηθεί!” πρέπει να αποσταχθεί”.