Μοιραία συνάντηση

Του έδωσε το βιβλίο του να της γράψει αφιέρωσητο πήρε (προσποιούμενος αδιαφορία) με αργές κινήσειςαλλά πρόλαβε ν’ αφήσει ένα χάδι στο χέρι της.Κανείς δεν το πρόσεξε.Καθώς έγραφε την αφιέρωση συνοφρυωμένος(λες και η αγάπη του είχε στήσει τρελό χορόκαι προσπαθούσε να την τιθασεύσει σμίγοντας τα φρύδια)μερικά ροδοπέταλα έπεσαν πάνω στις σελίδες.Κανείς δεν τα είδε.Της έδωσε το βιβλίο του με τις πολύτιμες λέξεις τουκοιτάζοντάς την στα μάτια.”Αυτό που σου έγραψα θα σε εκπλήξει!”Το πήρε και απομακρύνθηκε διακριτικάσχεδόν αθόρυβα -σίγουρα βιαστικά-ενώ η μουσική είχε αρχίσει να παίζει.Κανείς δεν την άκουσε.Ο ασκός του Αιόλου άνοιξε.Το μυαλό του έτρεξε να την προλάβει-να την καληνυχτίσει μ’ ένα φιλί έστω-μα ήταν κιόλας τόσο μακριά.Σ’ ένα παγκάκι στον πεζόδρομο της Μασσαλίαςκόπασε ο άνεμος και άνοιξε το βιβλίο.Διάβασε: “Στην πολυαγαπημένη μου Ελένηπου η καρδιά μου κρατά μέσα τηςσαν θησαυρό, σαν δώρο, σαν μυστικό, σαν αμαρτίαμε όλη μου την αγάπη κι ένα μεγάλο Συγνώμηπου φάνηκα τόσο δειλός”.Ένας γλάρος πέταξε ενώ έσκουζε με εκκωφαντική φωνήγιατί στον ορίζοντα δεν υπήρχε θάλασσα.Μόνο άτσαλα βαλμένες πέτρεςσ’ έναν πεζόδρομο που δεν άντεχε την αγάπη.