Μιρουπάφσιμ θα πει καλή αντάμωση

Νοέμβριος 1990. Ο ήρωας του βιβλίου, ένας νέος που βιώνει την ιδεολογική κρίση της σημερινής Αριστεράς αλλά και τη δική του προσωπική κρίση, γνωρίζεται με μια παρέα λαθρομεταναστών. Είναι Αλβανοί. Γοητεύεται από τα πάθη και τα παθήματα των “άλλων” αυτών ανθρώπων και κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια να τους προσεγγίσει. Ανοίγει το σπίτι του, τους δέχεται και μέσα από τη σχέση που δημιουργείται, σπουδάζει, κριτικάρει, θεωρεί και αναθεωρεί τον ίδιο του τον εαυτό. Θα ζήσει μαζί τους, θα επισκεφθεί την πατρίδα και τις φαμίλιες τους, θα γοητευθεί και θα απογοητευθεί όπως σε κάθε επαφή μας με το διαφορετικό και στο τέλος, μοιραία, θα συγκρουσθεί. Ξεκίνησε ως αριστερός Ευρωπαίος ουμανιστής για να αποδεχθεί τις ανθρώπινες σχέσεις ως σχέσεις εξάρτησης οικονομικής και υπαρξιακής, ως άθεος και υλιστής για να διαπιστώσει τον αναπόφευκτο χωρισμό των ανθρώπων με βάση τη θρησκεία τους, ως πιστός της ελευθερίας των σχέσεων για να συμβιβασθεί με την πανάρχαια αρχή της αποκλειστικότητας και ως φαλλοκράτης και μισογύνης για να καταλήξει υπερασπιστής των δικαιωμάτων της γυναίκας. Μάρτιος 1992. Το τέλος θα μείνει ανοιχτό. Κι ενώ ο ξένος κόσμος θα χάνεται από μπροστά του οδεύοντας προς την ιστορική του μοίρα, ο ίδιος θα μείνει μόνος, γυμνός και ξένος, επανεκτιμώντας την εμπειρία.