Μικρές ανάσες

Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΤΑΧΤΗΜε την ανάληψη των καθηκόντων είπε ως νέος διαχειριστής ν’ αλλάξει το κλίμα τον ύπνο των ενοίκων να ταράξεικι ανάρτησε ένα ποίημα στα διερχόμενα βλέμματα “Κόκκιν’ αχείλι εφίλησα κι έβαψε το δικό μου”Την άλλη μέρα μια όμορφη γυναίκα πυρπολούσε το ποίημακι άφηνε πίσω της κόκκινη στάχτηΈκτοτε είναι αυτός που έχασε τον ύπνο τουαναζητώντας τα χείλη τηςμε δήθεν αδιάφορες ερωτήσεις και καθόδους τυχαίες στην είσοδο της πολυκατοικίας στον κήπο στον καυστήρα στο σκοτεινό υπόγειο της φοβερής λαχτάρας “Η γοητεία του Θανάση Μαρκόπουλου οφείλεται στο γεγονός ότι μοιάζει αθώος και ανυποψίαστος για την υποχθόνια πρόθεση των ποιημάτων του. Θεωρεί ότι αποτυπώνει στοιχεία της πραγματικότητας ως αμετανόητος ρεαλιστής, αλλά το αποτέλεσμα τον ξεπερνάει, υπερβαίνει τις προθέσεις του, εκθέτει την αγνότητα ενός παιδιού που εξερευνά με περιέργεια τον κόσμο. Το μοτίβο που κυριαρχεί είναι η κάθοδος προς τον κάτω κόσμο, όμως εδώ ο μεταβατικός τόπος συνάντησης των μορφών είναι ένα μαγνητικό πεδίο περιδίνησης, όπου η ζωή με το φορτίο της αντιπαλεύει το αίνιγμα του θανάτου. Ο ποιητής εκκινεί από την πραγματικότητα, αλλά το ποίημα αφορά το υποσυνείδητο, το χώρο, όπου οι μορφές ρευστοποιούνται ποικιλόμορφα, ανοίγοντας διάπλατα τον ορίζοντα της δυνητικότητας. Κατά τη γνώμη μου, ο Μαρκόπουλος είναι ένας μεταιχμιακός ποιητής, αποτυπώνει το συνοριακό χώρο ανάμεσα σ’ αυτό που βλέπω κι αυτό που με κοιτάζει, σ’ αυτό που επιχειρώ να καθορίσω τις διαστάσεις του και σ’ αυτό που με παραπλανά και με σαγηνεύει.”(Ιγνάτης Χουβαρδάς)