Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

Οι στίχοι του Δήμου Μούτση υπήρχαν πάντα τυπωμένοι στα εσώφυλλα των τριών τελευταίων του έργων, των απολύτως “προσωπικών” του. Δείγμα ασφαλώς του πόσο ο ίδιος θεωρεί τους στίχους αυτούς απαραίτητους και αλληλένδετους με τη μουσική του. Ασφαλώς μπορούν να λειτουργήσουν πλήρως αυτονομημένοι, ως ποιητικά δηλαδή κείμενα. Θα ήταν χρήσιμο για κάθε ακροατή, σήμερα που ο στίχος στο ελληνικό τραγούδι δεινοπαθεί, να σκύψει πάνω σ’ αυτά τα κείμενα και οπωσδήποτε θα βγει πολλαπλά κερδισμένος. Οι πρώτες λέξεις που έρχονται αμέσως στο νου και στην καρδιά όταν ακούς ή διαβάζεις αυτές τις λέξεις (δηλαδή τη σκέψη) του Δήμου Μούτση είναι: λιτότητα, ελληνικότητα, ευαισθησία, αξιοπρέπεια, δηκτικότητα μοναχικότητα, τρυφερότητα, άμυνα, ευγένεια και απογύμνωση.Στην έκδοση “Μια φυσαρμόνικα που κλαίει” έχουμε τη χαρά να (ξανα)διαβάσουμε συγκεντρωμένους τους στίχους ενός τόσο σημαντικού δημιουργού.