Μια απόφαση μάχομαι μέχρι το τέλος: Θεσσαλονίκη 1946 – ’47

[…] Ένας πρόλογος, βέβαια, δεν μπορεί να επιχειρήσει την ανάλυση ενός κειμένου. Αποτελεί απλώς μια συγκεκριμένη σύσταση… Υπογραμμίζει τη σημασία των πληροφοριών που μας δίνει, αναζητά τον τρόπο μιας συνοπτικής εκτίμησης και προσπαθεί σε ένα γενικό συμπέρασμα να διατυπώσει την προσωπική άποψη αυτού που συντάσσει τον πρόλογο. Και εγώ ως συντάκτης αυτού του προλόγου θέλω να πω, χωρίς καμιά επιφύλαξη ότι το βιβλίο του Τάσου Κατσαρού, ανεξάρτητα από κάποιες διαφωνίες που μπορώ να έχω σε ένα μέρος των κριτικών του παρατηρήσεων, είναι ένα σημαντικό προϊόν μιας ιστορικής έρευνας για το είδος και το περιεχόμενο της οποίας δε μας έχει συνηθίσει η κλασική ιστοριογραφία. Βέβαια αν δεχτούμε τον τρόπο με τον οποίο ο Georg Ingert κατατάσσει τις σχολές της ιστοριογραφίας και ιδιαίτερα τον τρόπο με τον οποίο χαρακτηρίζει τη μαρξιστική σχολή, θα μπορούσαμε εκεί να κατατάξουμε την ιστοριογραφική προσπάθεια του Τ.Κ. Πάνω από όλα όμως είναι μια τολμηρή, επίπονη έρευνα που φέρνει στην επιφάνεια τις πικρές αλήθειες των “πέτρινων” χρόνων της νεότερης ιστορίας και υπογραμμίζει μια λανθάνουσα θλίψη για τον τρόπο που αποκαταστάθηκαν στη συνείδηση ενός μεγάλου μέρους του λαού μας εκείνες οι θυσίες. Είναι μεγάλο κέρδος η ανάγνωσή του… (Γ. Χ. Χουρμουζιάδης, από τον πρόλογο της έκδοσης)