Μια ανθρωπιστική προσέγγιση στη διδασκαλία της μουσικής. Η φιλοσοφία και η πράξη της μεθόδου Suzuki

Γιατί τα μουσικά τους κομμάτια οι μαθητές τα μαθαίνουν σχεδόν αποκλειστικά από την παρτιτούρα; Γιατί μαθαίνουν απ’ έξω μόνο τα κομμάτια των εξετάσεων, με αποτέλεσμα όταν κάποιος τους ζητά να “παίξουν κάτι”, αυτοί αναζητούν τις παρτιτούρες τους; Γιατί ο ήχος σπανίως δουλεύεται συνειδητά στα πρώτα χρόνια των σπουδών; Γιατί οι περισσότεροι μικροί μαθητές δεν ξέρουν πώς να μελετούν; Γιατί οι συναυλίες είναι τόσο σπάνιες και τόσο επίσημες ώστε να σου κόβονται τα πόδια; Πού είναι η αγάπη, το πάθος και η χαρά για τη μουσική; Πώς μαθαίνεις να παίζεις με άλλους όταν για χρόνια έχεις εντρυφήσει και εθιστεί στην μοναχικότητα; Πώς σου ζητείται ξαφνικά να “ερμηνεύσεις” όταν για χρόνια όλα είναι ασκήσεις και τεχνική; Γιατί πρέπει να αφήσουμε να δημιουργηθούν τόσες αναπηρίες πρώτα, για να έρθουμε χρόνια μετά να προσπαθούμε να τις υπερβούμε;Πριν από χρόνια γνώρισα τη μέθοδο “Εκπαίδευσης Ταλέντου”, έμπνευση ενός μεγάλου παιδαγωγού, του Shinichi Suzuki, και άνοιξε στα μάτια του νου και της καρδιάς μου ένας ολόκληρος άλλος κόσμος μουσικής, αγάπης, διδασκαλίας και ταλέντου. Αφήνω τα κύματα αυτά της μουσικής, της αγάπης και του ταλέντου να ρεύσουν προς εσάς. Γιατί έχουμε χρέος απέναντι στα παιδιά του κόσμου. Λήδα Ιταμού