Μη γεράσεις Άννα!

Τον αναγνώρισε αμέσως! Ήταν ο μεγάλος έρωτας! Τον ακολούθησε στην περιπλάνηση ενός άσβεστου πάθους, πάντα πίσω απ’ τον απλησίαστο και βαρύ ίσκιο του, στις μεγάλες στιγμές της κορυφαίας ευτυχίας και δυστυχίας, στους μεγάλους αποχαιρετισμούς.Η Άννα τον λάτρεψε, παραπαίοντας στις αντικρουόμενες διαδρομές της καρδιάς και της λογικής της. Δέσμια ενός μόνιμου διλήμματος, έζησε την ειρωνεία να τον χάνει κάθε φορά που τον κέρδιζε. Ώσπου ήρθε η στιγμή που έπρεπε ν’ αποφασίσει. Ή θα επιχειρούσε το επικίνδυνο πέταγμα πάνω στα φτερά του έρωτα-αετού, ή θα συνέχιζε τη χαμηλή, συμβιβασμένη πορεία, που η ζωή επιφυλάσσει για τους περισσότερους ανθρώπους.Θα διάβαινε, επιτέλους, την πόρτα του παραδείσου, που ο Άλκης τής κρατούσε πάντα ορθάνοιχτη, ρίχνοντας έτσι αγαπημένα πρόσωπα στην κόλαση, ή θ’ άφηνε την ψυχή της να γεράσει, αρνούμενη οριστικά τη μαγεία ενός ανεπανάληπτου έρωτα;