Μετράω ως το δέκα

Μικρή τη σταματήσανε απ’ το σχολείο και δεν παρηγορήθηκε ποτέ. Στις εκκλησίες άναβε τα χερουβείμ κι ερχόταν έπειτα να μου τα τραγουδήσει. Της χάριζα μικρά χτενάκια και τα καρφίτσωνε στους ώμους της φτερά. Τις νύχτες περπατούσε στο ταβάνι κι έσταζε δάκρυα το σπίτι μας. Μου μάθαινε ανάγνωση και άλλους πόνους, μου σταύρωνε στο μαξιλάρι προσευχές. Ύστερα ήρθε κίτρινος καιρός και την εσκίασε. Πάνω στον λόφο ένα μεσημέρι την παραδώσαμε στα σύννεφα.