Μεταβιομηχανικοί τόποι

Εργοστάσια στις άλλοτε λειτουργικές βιομηχανικές ζώνες των αστικών περιφερειών, που όταν δεν κατέληξαν “μηχανικά πτώματα σε αποσύνθεση” μεταβλήθηκαν σε χώρους συναυλιών, θεατρικών παραστάσεων, εκθέσεων ή έγιναν μουσεία. Βιομηχανικοί τόποι που δεν έχασαν μόνον τη λειτουργία και τον ζωτικό τους ρόλο στην οικονομία και τις τοπικές κοινωνίες, αλλά μετάλλαξαν και το συμβολικό τους εκτόπισμα. Μεταποιήθηκαν.Με αυτή την ιδιότυπη κληρονομιά και πραγματικότητα συνομιλούν οι αφηγητές του πρώτου διαγωνισμού διηγήματος του Περιοδικού “Κλεψύδρα”. Ρίχνοντας άγκυρες σε ένα παρελθόν που συχνά μοιάζει πιο ζωντανό από την αίσθηση ήττας, τα κλειστά μαγαζιά, την απραγία που έφερε η εποχή της κρίσης. Παράλληλα, όμως, οι νέοι δημιουργοί διαγράφουν την πορεία της δικής τους περιπέτειας, την περιπέτεια της γενιάς “δίχως όνομα και δίχως χαρακτήρα”. Επιχειρώντας -κι αυτοί με τη σειρά τους- να συγκροτήσουν τις δικές τους αφηγήσεις και ιστορίες, να ανιχνεύσουν με τα δικά τους εκφραστικά μέσα τα δυσεξήγητα αλλά και συναρπαστικά της ρευστής και δύσκολης εποχής τους. Με τρόπο λιτό, βιωματικό και αφηγηματικά συγκροτημένο.Είναι ιστορίες που αξίζει να διαβάσουμε και αυτήν την ευκαιρία δίνει η παρούσα έκδοση σε δημιουργούς και αναγνώστες.