Μετάνοια, εξομολόγησις, νηστεία, Θεία Κοινωνία

“Σε προσκυνούν τα Χερουβίμ και τα Σεραφίμ, όλη η αγγελική δύναμις, οι αρχές, οι εξουσίες, οι θρόνοι, οι κυριότητες μέσω της απαρχής. Μη κατηγορής το σώμα, που απολαμβάνει τόση τιμή, που το τρέμουν και οι ασώματες δυνάμεις. Άλλα τι να πω; Δεν δείχνω την αγάπη μου μόνο με αυτά, αλλά και με εκείνο που έπαθα. Για σένα φτύστηκα, ραπίσθηκα, κενώθηκα από την δόξα· τον Πατέρα άφησα και ήρθα σε σένα που με μισείς και με αποστρέφεσαι, και δεν θέλεις ν’ ακούσης ούτε το όνομά μου· έτρεξα προς εσένα και σε κατεδίωξα για να σε κυριεύσω· σε ένωσα και σε σύνδεσα με τον εαυτό μου· φάγε με, είπα, πιες με. Και στον ουρανό σε έχω, και κάτω είμαι ενωμένος μαζί σου. Δεν σου φθάνει που έχω επάνω την απαρχή σου; Αυτό δεν παρηγορεί τον πόθο σου; Και κάτω πάλι κατέβηκα, και όχι απλώς συνδέομαι μαζί σου, άλλα συμπλέκομαι, τρώγομαι, λεπτύνομαι λίγο λίγο, για να γίνη μεγαλύτερη η ανάμιξις, η συμπλοκή και η ένωσις. Διότι εκείνα που ενώνονται διατηρούν τα όριά τους, εγώ όμως συνυφαίνομαι μαζί σου. Δεν θέλω δηλαδή να υπάρχη κάτι ενδιάμεσο· θέλω τα δυο να είναι ένα”.