Μεταμοντέρνο σώμα

Αν υποθέσουμε ότι αυτό το βιβλίο είναι μια αίθουσα σχεδίου όπου στο κέντρο στέκεται το γυμνό “θέμα”, οι συγγραφείς είναι οι παρατηρητές που προσπαθούν να το αποτυπώσουν. Διαφορετική οπτική γωνία υιοθετεί ο καθένας και σε διαφορετικά γνωρίσματα εστιάζει. Τα τέσσερα σχέδια εκτίθενται στον ίδιο τοίχο, έτσι ώστε το “Μεταμοντέρνο Σώμα” να είναι ακριβώς αυτό που είναι: ταυτοχρόνως πλήρες και κατακερματισμένο, σαν ένα αποκαλυπτικό παζλ που δεν κρύβει τις τομές του. Η Μαρία Γιαγιάννου στο δοκίμιο “Η σημασία τού να είσαι ζώο” μελετά το ψυχοαισθητικό φαινόμενο της θηριανθρωπίας στις εικαστικές τέχνες. Ο Γιώργος Λαμπράκος στο δοκίμιο “Τέταρτον από της αληθείας: το σώμα στο κυβερνοπάνκ” διερευνά τις εκδοχές μετασώματος στη λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας. Ο Δημήτρης Νάκος στο δοκίμιο “Το σώμα ως προσομοίωση σώματος” καταδεικνύει τον πολυμερισμό του σώματος στην ταινία Nymphomaniac του Lars von Trier. Ο Θωμάς Συμεωνίδης στο δοκίμιο “Από την αναπαράσταση της βίας στη βία της αναπαράστασης” εξετάζει το σώμα με αφορμή τη σκέψη του Emmanuel Levinas, ως αντικείμενο αναπαράστασης. Τι μπορεί να είναι το Μεταμοντέρνο Σώμα; Πώς μοιάζει και πώς αισθάνεται; Ποιος το δημιουργεί και ποιος το κατέχει; Είναι βάρος ή φτερούγα; Δεν μένει στον αναγνώστη παρά να ανοίξει το βιβλίο για να το ψηλαφήσει ιδιοίς σώμασι.