Μεταγωγή

Έγραψα τη “Μεταγωγή” για τον “λαό των νεκρών” εμψυχώνοντας κι εγώ με τα κατάλοιπα της ζωής μου το λεγόμενο “θέατρο του θανάτου”, ώστε να μπορώ να συνεχίσω να οικτίρω το θέατρο μιας ψυχαγωγημένης ζωής που μου πασάρουν οι περισσότερες Σκηνές.Όμως ο μόνος φόρος τιμής που μπορεί κανείς να αποδώσει σήμερα σε αυτό το “θέατρο του θανάτου” είναι παραδόξως ένα εγκώμιο της μαρτυρικής ζωής. Θα έπρεπε να πω: της μαρτυρικής θεατρικής γραφής, μάρτυρα αδιάψευστο του θανάτου. Και θα το έλεγα, εάν δεν ήξερα πως αυτός ο καταναγκασμός -η γραφή- είναι ήδη πάντα μια μεταγωγή του μετά θάνατον καθ’ οδόν προς την αρχή της ζωής. Γιατί τι μπορεί να είναι σήμερα το θεατρικό έργο; Πώς μπορεί να ξαναγραφεί στη διάρκεια των προβών για να αιχμαλωτίσει το παρόν των σωμάτων που το ζωντανεύουν στη σκηνή; Πώς οι ηθοποιοί, εκτός από “ντοκουμέντα του τώρα”, θα μετάγονται σαν κρατούμενοι του συγγραφέα και του σκηνοθέτη, στη δική τους ζωή; Είναι φυλακή η ζωή ενός ηθοποιού; […]