Μετά παρρησίας και ακατακρίτως

Ένας ιερέας, όσο ασήμαντος κι αν είναι μπροστά στα μάτια του μητροπολίτη, έχει λόγο στην Εκκλησία. Είναι καθήκον του να παρατηρεί τα γεγονότα και να διατυπώνει ελεύθερα τη γνώμη του. Κανένας δεν μπορεί να τον εμποδίσει ούτε και να τον εκφοβίσει. Επιβάλλεται να κρίνει τις πράξεις της Διοίκησης, δηλαδή του Αρχιεπισκόπου και της Ιεράς Συνόδου.Είναι αφελές να δέχεται ο ιερέας τα πάντα, χωρίς καμιά δημόσια αντίδραση, και είναι επίσης αταίριαστο να διακατέχεται από φόβο και δειλία. Ο Ιερέας δεν πρέπει να υστερεί σε τίποτα. Η γνώμη του, η κρίση του, αλλά και η αγάπη του προς την Εκκλησία να είναι ισάξιες μ’ εκείνες του μητροπολίτη. Ίσως να φαίνεται υπεροβολικός ο λόγος μου, αλλά δεν είναι. Το αξίωμα της αρχιερωσύνης δεν κάνει σοφότερο και αγιότερο το μητροπολίτη. Απλώς του δίνει περισσότερες δυνατότητες στην Εκκλησία. Γι’ αυτό και δεν τον δεχόμαστε ως αλάθητο και μοναδικό εκφραστή του θείου λόγου. […]Ελπίζω ότι οι αναγνώστες μου θα εκτιμήσουν την ανιδιοτελή και ριψοκίνδυνη προσπάθειά μου. Επίσης πιστεύω ότι θ’ αξιολογήσουν θετικά την παρρησία μου και θα πεισθούν ότι δεν κατακρίνω, αλλ’ απλώς κρίνω. Η αγάπη μου προς τα κρινόμενα πρόσωπα είναι δεδομένη, αλλά και η υπεράσπιση της αλήθειας είναι επίσης δεδομένη.Τα κείμενα είναι χωρισμένα κατά θεματικές ενότητες και τηρείται η σειρά της πρώτης δημοσίευσης (στην εφημερίδα “Ορθόδοξος Τύπος), γιατί έτσι θα είναι ευκολότερη η κατανόησή τους. Είναι, τέλος, περιττό να πω ότι οι επαναλήψεις είναι συνήθεις σε κείμενα που σχολιάζουν και κρίνουν την επικαιρότητα.(από τον πρόλογο του συγγραφέα)