Μετά από χιλιάδες φεγγάρια

Ο Λευτέρης Άργος βρίσκεται στο προαύλιο μιας φυλακής. Δεν θυμάται πώς βρέθηκε εκεί. Γύρω του δεν υπάρχει κανείς. Απ’ τα κελιά ακούγονται φωνές. Αισθάνεται την παρουσία πολλών ανθρώπων κοντά του, αλλά δεν μπορεί να δει κανέναν. Από ένα κελί η φωνή δυναμώνει και σιγά σιγά καλύπτει όλες τις υπόλοιπες. Μιλάει ακατάληπτα, αλλά η φωνή τού είναι πολύ οικεία. Προσπαθεί να καταλάβει σε ποιον ανήκει. Όσο πιο οικεία γίνεται η φωνή τόσο πιο δύσκολο του είναι να την ταυτοποιήσει. Είναι σίγουρος ότι ανήκει σε κάποιον πολύ δικό του άνθρωπο, αλλά την ίδια στιγμή είναι σαν να την ακούει για πρώτη φορά. Όπως όταν βλέπουμε κάποιον που μας φαίνεται γνωστός και δεν μπορούμε να θυμηθούμε από πού τον ξέρουμε. Η φωνή δυναμώνει. Συνεχίζει να μιλάει ακατάληπτα. Μοιάζει να καλεί σε βοήθεια. Τότε, ο Λευτέρης Άργος πλησιάζει προς το κελί, αλλά η φωνή σταματά και ένα άσπρο περιστέρι βγαίνει απ’ το παράθυρο και χάνεται μακριά. Ξαφνικά βρίσκεται σε ένα δωμάτιο. Θυμίζει θάλαμο νοσοκομείου. Είναι δεμένος σ’ ένα κρεβάτι. Γύρω του δεν υπάρχει κανείς. Ξύπνησε τρομαγμένος. Κοίταξε το ρολόι του. Τρεις και τέταρτο. Σηκώθηκε και έριξε νερό στο πρόσωπό του. Έβαλε σε ένα ποτήρι ουίσκυ και πάγο και κάθισε στο τραπέζι του σαλονιού. Η ησυχία που επικρατούσε του προκαλούσε φόβο. Άνοιξε την τηλεόραση. Ήπιε μια γουλιά ουίσκυ και άναψε τσιγάρο. Ήταν η τρίτη φορά μέσα σε δέκα μέρες που έβλεπε τον ίδιο εφιάλτη.