Με τον Σαρτρ

Ένα πρωινό που πήγαινα να τον δω συναντήθηκα στο ασανσέρ με κάποιον ώριμο κύριο, ψηλό και χαμογελαστό, που με χαιρέτησε ευγενικά. Είχε μόλις βγει απ’ το διαμέρισμα του Σαρτρ και κείνος στην πόρτα του ‘λεγε ακόμα κάτι που δεν κατάλαβα. “Ξέρεις ποιος είναι αυτός;” μου είπε μόλις ο κύριος έφυγε. “Ο Χάιντεγκερ. Είναι περαστικός απ’ το Παρίσι και ήρθε να με δει. Κατάντησε βαρετός. Έχει πέσει με τα μούτρα σαν και σένα στο μυστικισμό και δε βρίσκω τίποτα να πω μαζί του”.”Με μένα όμως βρίσκεις”.”Είναι γιατί ασχολείσαι λιγάκι και με τη φιλοσοφία”.Ο Χάιντεγκερ, είναι αλήθεια, ασχολούνταν σχεδόν αποκλειστικά, εκείνο τον καιρό, με την Ινδική φιλοσοφία. Ο Σαρτρ, που ως το τέλος της ζωής του παρέμεινε σταθερός στις θέσεις του, που αν και τυφλός δεν έχανε το τελευταίο έργο του Αλέν Ρενέ, του Γκοντάρ, του Βέντερς, του Παζολίνι, δεν μπορούσε να δεχτεί την απότομη στροφή του Χάιντεγκερ στη θρησκεία.”Τον βλέπεις;” μου είπε. “Όλη αυτή η στροφή σημαίνει πως τρέμει στη σκέψη του θανάτου, μ’ άλλα λόγια πως φοβάται για το τομάρι του”.