Με λένε Σιμώνη και είμαι αλκοολική σε ανάρρωση

Σ’ αυτήν τη συνέχεια της ιστορίας μου που είναι πιο αισιόδοξη κι από αισιόδοξη επειδή γίνεται, είναι πράξη, είναι πράξεις, είναι βίωμα, θα μιλήσω με πολλά Δεν και Όχι Πια, Όχι Πλέον, μια και τελειώνοντας την προηγούμενη διήγησή μου ως τα μισά του 2001 σας είχα αφήσει με ένα “σχετικά ικανοποιημένη κι ευχαριστημένη”. Αυτό το “σχετικά” τελικά αποβαίνει η πυξίδα για τη διαδρομή ως την πληρότητα που βιώνω τώρα. Αυτά τα παρόντα Δεν, και Όχι Πια, Όχι Πλέον σημαίνουν άτι ήταν απόντα πριν. Πάρετε ελπίδα όσοι τη χρειάζεστε, όσοι εξαρτημένοι ταλαιπωρείστε μέσα στα δύσβατα και τα ακανθώδη της ανάρρωσης. Έχουν δίκιο εντέλει οι παλιοί: “σιγά – σιγά”, “μία μέρα τη φορά”,κάνε πρώτα το πιο απαραίτητο, προσευχήσου γι αυτόν που του έχεις μνησικακία”, “δες ποιο δικά σου κομμάτι αγγίζει αυτός που σε θυμώνει” η ζωή αποδίδει! Ξέρω. Και ζούσα παλιά για δίκια και δικαιώματα, ενώ καταστρατηγούσα και πρόσβαλα ακόμη και τις έννοιες. Ό,τι κι αν μου χαρίζετε, δεν το ανταλάσσω με καμία ώρα από το παρόν μου όσο δύσκολο κι αν είναι, γιατί; Γιατί ο βίος μου γίνεται όλο και καλύτερος. Παραδόθηκα την πρώτη μέρα που συνειδητά δεν ήπια κι έτσι ακριβώς συνεχίζω να παραδίνομαι κάθε μέρα: “Και μη εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού”.