Με φαντασία και χωρίς φαντάσματα

Αλήθεια, ποιος από μας κάθεται να σκεφτεί πως, την ώρα που το μικρό και ανήλικο παιδί του, κουλουριασμένο στη μεγάλη και ζεστή αγκαλιά της γιαγιάς του, συνεπαρμένο από τη γοητεία των φανταστικών ηρώων κάποιου παραμυθιού της, συντελείται και κάποιο άλλο “μυστήριο”, το “μυστήριο” της προκαταρκτικής μύησής του για την εισαγωγή του σε κάποιους άλλους κόσμους του φανταστικού και των παραισθήσεων, και μάλιστα κατ επιταγήν, επιδεινώνοντας και υποτροπιάζοντας την ήδη παθολογική του κατάσταση μέχρι να χάσει την επαφή του και με τον εαυτό του τον ίδιο; Αν, λέμε αν, αποκυρήσοντας και διαγράφοντας από την αρχή τους κόσμους των φαντασμάτων, παίρναμε το τρυφερό χεράκι του παιδιού και το οδηγούσαμε στο φως και την αλήθεια, αποκαλύπτοντας πως όλες οι δυνάμεις βρίσκονται μέσα του, εκεί όπου εστιάζεται το κέντρο του σύμπαντος, σε τρόπο ώστε να εμπιστευτεί σε αυτές και μόνο, σίγουρα θα ανακάλυπτε τη σχέση του με το θαύμα της δημιουργίας στο οποίο είναι ενταγμένο από τη γέννησή του και συμμετέχει σε αυτό.