Μαντινάδες ψυχής

Εγώ ‘μαθα να στηρίζομαι μόνο στον εαυτό μου,τη λέξη αξιοπρέπεια έχω για φυλαχτό μου. Κρίνα και ρόδα χαίρονται, δένδρα χαμογελούνε,σαν θα περάσεις μάτια μου όλα στη γη ανθούνε,μονάκριβο το γέλιο σου, θεμέλιο στη ζωή μου,μόνο εκείνο σαν θωρώ γεμίζει την ψυχή μου.Χαρές διπλές εβγήκανε σεργιάνι στη ζωή μου, εμάθανέ ντο και αυτές πως είσαι η πνοή μου. Απίστευτο τους φαίνεται κι ‘ρθανε κοντά μου, θέλουν να δουν την αφορμή που γέλασε η καρδιά μου.