Λίγος άμμος

ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝΣτον ύπνο του απόψε θα περάσει ένα τρένο.Θα το ακούσει να σφυρίζει από μακριάκαι καθώς θα μπαίνει ολόφωτο στην κάμαρά τουαυτός θα τρέξει στο ταμείο των ονείρων.Υπάλληλος της νύχτας θα είναι ο εαυτός του.Θα του ζητήσει μια θέση για Παρίσικαι βέβαια θα πληρώσει μ’ ένα ποίημα-τη μόνη μονέδα που κρατά. Κι ο άλλοςαντί για εισιτήριο θα του δώσειένα λευκό τριαντάφυλλοπου θα σου φέρει απόψε στη Μονμάρτη.Rue du Mont Cenis αριθμός 52θα χτυπάει θα χτυπάει μα κανένας δε θ’ ανοίγει.Η ΣΙΩΠΗΗ Σιωπή είναι μια άγνωστηπου έρχεται τη νύχτα.Ανεβαίνει τη σκάλαχωρίς ν’ ακούγονται πατήματαμπαίνει στην κάμαρακαι κάθεται στο κρεβάτι μου.Μου φοράει το δαχτυλίδι τηςκαι με φιλεί στο στόμα.Τη γδύνω.Μου δίνει τότε τις βελόνεςκαι τα τρία χρώματατο κόκκινο, το μαύρο και το κίτρινο.Κι αρχίζω να κεντάωπάνω στο δέρμα τηςόλα όσα δε σου είπακαι ποτέ πια δε θα σου πω.ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟΣήκωσα το σεντόνικαι ήταν πάλι γυμνή στο πλάι μουκαι πριν χαθείγύρισα να την κοιτάξωκαι μη με κοιτάξεις μου είπεδεν είμαι το σώμα που αγάπησεςαλλά εκείνο που θέλεις να θυμάσαικι εκείνο που δεν μπορείς να θυμηθείςκι εκείνο που νομίζεις πως θυμάσαι.ΣΤΙΧΟΣ ΕΝΥΠΝΙΟΣΟνειρεύτηκα πως έγραψα κάποτε ποιήματατίποτε όμως δεν θυμόμουνεκτός από ένα στίχο μονάχα:Ονειρεύτηκα πως έγραψα κάποτε ποιήματα.