Libido Artistica

Τα μουσεία, τα θέατρα, οι χορευτικές σκηνές εξακολουθούν να επιλέγουν με κοινωνικά κριτήρια το κοινό τους, και αυτό συμβαίνει επειδή οι σιωπηρές συνθήκες πρόσβασης στα έργα της επίσημης κουλτούρας -δηλαδή η πρόωρη επαφή με αυτά (συνδεδεμένη με την υψηλή κοινωνική καταγωγή), καθώς και η σχολική εκπαίδευση- παραμένουν ακόμη άνισα κατανεμημένες μεταξύ των κοινωνικών ομάδων. Επιβεβαιώνοντας ότι οι πολιτιστικές πρακτικές είναι προϊόν κοινωνικών καθορισμών και όχι “προσωπικών κλίσεων”, όπως υποστηρίζει η ιδεολογία του “χαρίσματος”, η παρούσα εργασία δείχνει ότι η μη εξέταση των κοινωνικών όρων που καθιστούν δυνατή την αισθητική διάθεση και ικανότητα αποτελεί τον βασικό όρο αναπαραγωγής αυτής της ιδεολογίας. Στη βάση μιας διαθεσιακής θεωρίας της δράσης, η εργασία αυτή προτείνει τις θεμελιώδεις αρχές παραγωγής της καλλιτεχνικής ζήτησης και, κατ’ επέκταση, κάθε πολιτιστικού προγράμματος που αποσκοπεί στην πρόσβαση όλων στα έργα τέχνης.