Λέξεις γραμμένες στην άμμο από έναν αθώο

[…] Ο Γαστόν Μπακέρο ήταν μια απίστευτη ιβηροαμερικανική εγκυκλοπαίδεια. Ήξερε τα πάντα, γνώριζε τα πάντα, πάντε είχε μια ακριβή αναφορά και όλα τα θυμόταν. Όταν, καμιά φορά, απέφευγε να εκφέρει γνώμη για ένα θέμα λόγω αβεβαιότητας, ζητούσε συγγνώμη απευθυνόμενος προς εμάς στον πληθυντικό -η ανατροφή και η ευγένειά του τον απέτρεπαν τότε να χρησιμοποιήσει ενικό-, για να επιστρέψει λίγες ώρες αργότερα με μια πλήρη εικόνα, με το σωστό απόφθεγμα, με την ακριβή ημερομηνία, κι όλα αυτά περιβεβλημένα με αξιοζήλευτη ευθικρισία και καθαρότητα ιδεών.Τα ποιοτικά, και ταυτόχρονα οικεία, χαρακτηριστικά του ποιητικού και του πεζού του λόγου έχουν συχνά απασχολήσει τους ειδικούς, και δε μου αναλογεί να επεκταθώ εδώ σ’ αυτό το θέμα. Θα κλείσω με τη θύμηση του φίλου Γαστόν ως εξαιρετικού και ακούραστου συζητητή. Ο Μπακέρο μιλούσε για οποιοδήποτε θέμα της κουλτούρας, του φολκλόρ ή της ισπανικής και ισπανοαμερικάνικης ζωής με αβίαστη γοητεία, πολλές φορές περιπαικτικά, και με μια βαθιά γνώση, προϊόν ενός πνεύματος σφυρηλατημένου από πλούσια αναγνώσματα. Αυτό είναι ό,τι περισσότερο μου λείπει από τον Γαστόν Μπακέρο, όταν τον συζητάμε ή όταν ξεφυλλίζω με αγάπη κάποιο από τα βιβλία του: η ανθρώπινη ικανότητά του να μαγεύει με το λόγο.(από τον πρόλογο του Inocencio F. Arias, πρώην διευθυντή του Ινστιτούτου Ιβηροαμερικανικής Συνεργασίας, πρέσβη της Ισπανίας στην Unesco)