Λάρισα και θεσσαλικός κάμπος

Επρόκειτο για το απάνθρωπο παιχνίδι της κυριαρχίας, όπου η Δύση πρότεινε επιτακτικά, επιτιμητικά και χωρίς περιστροφές, τα καλά της, η Ανατολή αντιθέτως δεν εμφάνιζε εύκολα, στα βλέμματα του κάθε περίεργου τα καλούδια της, Η πρώτη έσπευδε να πείθει, με κάθε τίμημα, για τις ανθρωποσωτήριες ιδέες της ισότητας, της εδαφικής ακεραιότητας, του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των λαών, της δικαιοσύνης, της αδελφοσύνης, της άριστης ποιότητας των ήδη εφαρμοσμένων στην Ευρώπη ιδεωδών του σοσιαλισμού, να. πείσει εν ολίγοις τους “ανίκανους” Ανατολίτες να αρχίσουν να σκέπτονται το προσωπικό τους συμφέρον με τρόπο “δυτικό”. Η δεύτερη έμοιαζε να μην επιθυμεί ιδιαιτέρως κάθε τι που θα μπορούσε να τη βγάλει από το μακάριο λήθαργό της, να την ξεβολέψει από τις συνήθειές της, να διαταράξει τη γαλήνη των οντάδων και αντέτασσε τις δικές της αξίες της ζωής, που είχαν την γεύση και το άρωμα του καφέ, την γλύκα του καλοσερβιρισμένου σερμπετιού, την ανάλαφρη γοητεία της άχνης στο λουκούμι, το μάγεμα της ψυχής από το λίκνισμα του γυναικείου σώματος κάτω από τα άχαρα μακριά φορέματα και αμέτρητα άλλα προικιά από τις χίλιες και μία νύχτες της πανάρχαιας ιστορίας της, που διατηρούσε πονηρά πανέξυπνα κρυμμένη πίσω από τα πνιγηρά σύννεφα του καπνού του ναργιλέ της. Η Δυτική Ευρώπη απασχολημένη με την νικηφόρα προέλαση των στρατευμάτων του Ναπολέοντα, στα ξένα εδάφη, προσπαθούσε να διασκεδάσει τον πόνο και τη θλίψη για τις απώλειες και τις συνέπειες του πολέμου, με τον εκκωφαντικό ήχο των ταμπούρλων και τον ενθουσιασμό των ηρωικών ασμάτων στις νικηφόρες παρελάσεις και προελάσεις. Δεν υπήρχε χρόνος για δάκρυα, οι νεκροί είχαν αξία μόνο ως ζωντανοί, η ιστορία έπρεπε να γραφεί με το άρωμα των ζωντανών και όχι με την μυρωδιά του αδικοχαμένου φρέσκου αίματος. Μ’ αυτούς ασχολήθηκαν ευτυχώ κάποιοι ποιητές, που μέσα από τους στίχους τους έδειξαν να σέβονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια για τα νεκρά νεαρά σώματα των στρατιωτών.