Κυριακάτικες ραψωδίες

Η Ζωή, που λάτρευε τον πατέρα της και τη μουσική.Η Χαρίκλεια, που έστεκε για χρόνια μπροστά στο παράθυρο, θαύμα μαζί και θλίψη για τους περαστικούς.Η Στεργιανή, που το μόνο που ζητούσε τελικά ήταν να βρει έναν σκοπό για να πορεύεται στη ζωή της.Ο Βασίλης, που ό, τι έκανε, το έκανε για τα παιδιά του.Η Άννα κι ο Σταύρος, που ζήτησαν να κάνουν ένα ταξίδι, μονάχα ένα τελευταίο ταξίδι, πέρα από εκείνο τον θλιβερό λόφο που όριζε τον τόπο και τη ζωή τους.Κι άλλοι πολλοί.Επτά ιστορίες με ήρωες που δεν θα κατέγραφε ποτέ η Ιστορία για τα τρανά τους κατορθώματα. Με ήρωες όπως εγώ, όπως οι περισσότεροι από εσάς, που η μεγαλοσύνη τους βρίσκεται στην καθημερινή τους πάλη με τα όσα τους φέρνει η ζωή. Για να ζουν, για να υπάρχουν, για να χαίρονται, για να υπομένουν τον πόνο όταν αυτός έρχεται.Επτά ιστορίες γεμάτες με ήρωες που θα σας κάνουν ίσως να νιώσετε θλίψη για εκείνους και φόβο για τον εαυτό σας.Αυτές είναι οι “ραψωδίες” μου.Γιατί “κυριακάτικες”; Γιατί για μένα η Κυριακή συμβολίζει πάντα το τέλος.”…Αλλά όταν μετά το μάθημα έμπαινε η μητέρα στην κάμαρα (για χάρη της ίσως) έπαιζε κάτι διαφορετικό – μια μελωδία ήρεμη και σοβαρή που μας έκανε να σοβαρευόμαστε κι εμείς άξαφνα, σα να μαντεύαμε αόριστα ότι στο βάθος η μουσική δεν είναι πάθος ή όνειρο, νοσταλγία ή ρεμβασμός αλλά μια άλλη δικαιοσύνη”. (από το ποίημα “Η μουσική” του Τ. Λειβαδίτη)