Κόκκινες νύχτες

Με ρυθμούς που κινούνται ανάμεσα σ’ αυτούς της αυθόρμητης πρόζας του αγνού και ανεξέλεγκτου Τζακ Κέρουακ και σ’ εκείνους της φωνής του κολοσσιαίου Ρόμπερτ Μίτσαμ, θέλησα να ιστορήσω περιστατικά που έβλεπα να εκρήγνυνται γύρω μου στις αρχές της δεκαετίας του Ογδόντα, σε πολλά από τα οποία συμμετείχα ψυχή τε και σώματι. Επίσης, μπορεί κανείς να διακρίνει στο ύφος σκληρές εντάσεις του punk, απόηχους από παπαδιαμαντικές μελωδίες, ασθματικά κατεβατά που παραπέμπουν στον Μάριο Χάκκα, αλλά και στον Χένρυ Μίλλερ, ενώ δεν λείπουν φωτοσκιάσεις από τα noir που καταβροχθίζαμε μανιωδώς εκείνη την εποχή (κάτι που συνεχίζεται απρόσκοπτα). Διαδρομές στο Τρίγωνο του Διαβόλου (Κυψέλη/Εξάρχεια/Κολωνάκι), αλλεπάλληλες αλλαγές κατοικιών, ατελείωτες ώρες στα βιβλιοπωλεία (στο Χνάρι, στην παλιά, υπόγεια Πρωτοπορία, στη Φωλιά του Βιβλίου), στα μπαρ (στη Ράτκα, στην Ίντριγκα, στο Dada), και σε δύο άλλα στέκια (στην Κρεαταγορά και στον Μπόκολα), ιλιγγιώδεις αλλαγές ατμόσφαιρας και διάθεσης, με σταθερές τις προσηλώσεις στο ουίσκυ, στη φιλί και στα απρογραμμάτιστα, σπασμωδικά, αλλά θαρραλέα και ενίοτε εμπνευσμένα ψαξίματα. Μια ατελεύτητη και πάντα ατελής αναζήτηση: αυτό ήταν το μοναδικό μας πρόγραμμα. Το οποίο, άλλωστε, ακολουθούμε και σήμερα, τριάντα χρόνια μετά.