Κι όχι να πείτε πού ‘κανα και τίποτα σπουδαίο…

Η Ουρανία Νιζαμίδου, γεννημένη το 1926, έζησε την “τυπική” ζωή των Ελλήνων κομμουνιστών της ηλικίας της: συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση από τις γραμμές του ΕΑΜ, διώξεις τον καιρό του εμφυλίου πολέμου και τη μετεμφυλιακή περίοδο από το κράτος των εθνικοφρόνων, αγώνες για τη δημοκρατική ομαλότητα και την κοινωνική προκοπή μέσα από την ΕΔΑ, ξανά διώξεις με τη χούντα των συνταγματαρχών, ενδοαριστερές διαμάχες και ένταξη στην ανανεωτική Αριστερά, κοινωνική και πολιτική δράση μετά τη Μεταπολίτευση.Από τον Ιανουάριο μέχρι και το Μάιο του 2010 κάθε Σάββατο και Κυριακή στο γαλήνιο σαλόνι του σπιτιού της ένα μικρό μαγνητόφωνο κατέγραφε, μέσα από την ιστορία της δικής της ζωής, τις περιπέτειες του τόπου μας και την ιστορία χιλιάδων “ανώνυμων” κομμουνιστών, των “αφανών” αυτής της ηρωικής και τραγικής πορείας της ελληνικής Αριστεράς.Το βιβλίο αυτό με τις αναμνήσεις της, που καλύπτουν πάνω από μισό αιώνα της νεότερης πολιτικής ιστορίας του τόπου μας, εκδίδεται μετά το θάνατό της στις 3 Μαρτίου 2018. Είναι μάλλον βέβαιο ότι η ίδια, λόγω σεμνότητας, δεν θα επεδίωκε τη δημοσίευση όσο ζούσε. Την έκδοση την αποφάσισαν προς τιμή της μνήμης της μητέρας τους τα δυο της παιδιά.Είναι γνωστό ότι υπάρχουν επιφυλάξεις για την προφορική ιστορία, για την καταγραφή δηλαδή της Ιστορίας μέσα από τις ιστορίες που αφηγούνται οι “απλοί” άνθρωποι. Όπως όμως επισημαίνει η ιστορικός Τασούλα Βερβενιώτη, “οι ιστορίες τους ίσως δώσουν “άλλες” απαντήσεις όχι μόνο στο ποιος γράφει αλλά και ποιος δημιουργεί την Ιστορία”. Ένας από αυτούς τους απλούς ανθρώπους, τους αφανείς δημιουργούς της Ιστορίας, ήταν ασφαλώς και η Ουρανία Νιζαμίδου.