Κατοχή και Αντίσταση στα Μεσόγεια και την Λαυρεωτική

Aν τα πεπραγμένα του ένοπλου δωσιλογισμού είναι σχεδόν αδύνατο ν’ αμφισβητηθούν από οποιονδήποτε καλόπιστο ερευνητή της θυελλώδους δεκαετίας του ’40, δεν συμβαίνει το ίδιο με το κοινωνικό και -ιδίως- το οικονομικό υπόβαθρο του ίδιου φαινομένου.Το διαπιστώσαμε για μιαν ακόμη φορά κατά την ημερίδα που πραγματοποιήθηκε στο Κορωπί (8/10/2016), με αντικείμενο την κατοχική εμπειρία της ευρύτερης περιοχής των Μεσογείων και της Λαυρεωτικής.Μια Ημερίδα που σημείωσε εξαιρετική επιτυχία, με το αμφιθέατρο του εκεί δημαρχείου να έχει ξεχειλίσει από το (ως επί το πλείστον ντόπιο) κοινό.Οι αντιδράσεις αυτού του τελευταίου καθιστούσαν προφανές πως, επτάμισι δεκαετίες μετά τα γεγονότα, η τοπική συλλογική μνήμη παραμένει έντονα διχασμένη.Με ανοιχτό το ακανθώδες ζήτημα της ταυτότητας των ενόπλων που στις 9 Οκτωβρίου 1944, τρεις μέρες πριν από την Απελευθέρωση της Αθήνας, έπνιξαν το Κορωπί στο αίμα δολοφονώντας 47 άτομα, λεηλατώντας και καίγοντας εκατοντάδες σπίτια, φροντίζοντας ταυτόχρονα να καταστρέψουν ολοσχερώς το υποθηκοφυλακείο μαζί με όλα τα τοπικά συμβολαιογραφεία.Η απλή αλήθεια, όμως, ενοχλεί.Μέσα από τις ανακοινώσεις που αναπτύχθηκαν κατά την Ημερίδα διεφάνη ξεκάθαρα η διπλή κατοχική λειτουργία των Μεσογείων, από τα πρώτα κιόλας χρόνια της Κατοχής: (α) Ως αγροτική ενδοχώρα που παρήγε τρόφιμα με τα οποία εφοδιαζόταν η αθηναϊκή μαύρη αγορά και (β) ως διαμετακομιστικό κέντρο εισαγόμενων ειδών διατροφής από άλλες περιοχές. Διεφάνη όμως και μια τρίτη διάσταση: Κατά τους τρεις τελευταίους μήνες της και λίγο πριν την Απελευθέρωση τα Μεσόγεια λειτούργησαν ως στρατηγικός τόπος παραλαβής όπλων από τις εθνικιστικές ομάδες του Σπηλιωτόπουλου.Τάσος Κωστόπουλος (“Εφημερίδα των Συντακτών” 22-23/10/2016)