Κατάματα

Χρόνια συγκατοικώ με την Πεπλοφόρο κόρη. Συγκατοικώ ακόμη με τον Γρηγόριο Παλαμά και τον Γεράσιμο Σκλάβο. Τον Έζρα και τον Βικέντιο. Την Ήβη και την Ευθύνη. Τον Θεοφάνη Στρελίτζα Μπαθά και τον Αντρέι Αρσενίου Ταρκόφσκι. Τον Μέλανα Δρυμό και την απόκρημνη Σφίγγα. Την παραμεθόρια διάσταση της ζωγραφικής και την απύθμενη ελευθερία της γλώσσας.Το ουτοπικό άγγελμα του μοντερνισμού, όπως μνημονικά και απερίφραστα διαφαίνεται, οι διαχρονικές αλήθειες του παρελθόντος και τα ψευδαισθητικά φαντάσματα του παρόντος, οι δραματικές μεταλλαγές στο πέρασμα των αιώνων, η οριακή κρίση του πολιτισμού, η χαίνουσα πληγή στο μεταιχμιακό απολωλός της συνείδησης, η σακατεμένη εντοπιότητα της αυτογνωσίας, η επί ξύλου κρεμάμενη ιερότητα, θα παλινορθώσουν -άμποτε- μέσα μας νόστο και μέλλον;Τα κείμενα που ακολουθούν θέτουν ερωτήματα, αναζητώντας ολιστικές, παρηγορητικές απαντήσεις.Πρόλογος στην Β ΈκδοσηΞεκίνησα να δημοσιεύω το 1989. Παράλληλα με τις ζωγραφικές μου αναζητήσεις συνέχισα να γράφω κατά περίσταση για όσα βαθειά αγαπούσα, κυρίως για πρόσωπα και αξίες που σημάδεψαν τη ζωή μου- ήταν μια αφορμή διαλόγου με αυτό που οι ήρωές μου, δάσκαλοι ή συνοδοιπόροι αντιπροσώπευαν, αλλά και μια προσπάθεια να κατανοήσω, μέσα από εκείνους, εμένα. Τα κείμενα του ανά χείρας βιβλίου -προστέθηκαν πέντε που δεν είχαν συμπεριληφθεί στην πρώτη έκδοση, ενώ έγιναν ορισμένες καίριες επεμβάσεις στο corpus- δεν διεκδικούν εύσημα δοκιμίων ούτε είναι προιόντα αναλυτικού στοχασμού. Σπουδές της αγάπης μου συνιστούν για ό,τι ακριβοθώρητο διέγραψε και συνεχίζει να διαγράφει τον κύκλο του, παραμένοντας ταυτόχρονα ακατάλυτο και ζωοποιό- ας μην ξεχνάμε πως υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει πέρα από τον κατακερματισμένο χρόνο, κι ένας χρόνος αλώβητος. Σφαλίζοντας λοιπόν, έστω για μια στιγμή, τα μάτια, ας ξανασυλλογιστούμε το άγγελμα του ακροτελεύτιου αισθητικού κινήματος: μποτίλια δηλονότι στο πέλαγος- εφέστια ζωηφόρος επιλογή- παραμυθητική ανάμνηση της αιωνιότητας.