Ιστορικό κατοχικό αφήγημα κι ύστερα, ύστερα…

Σ’ αυτό το γραπτό θα προσπαθήσω να γράψω μια ωδή, ένα μοιρολόι, δίχως πάθος και γδικιωμό για τα δημοκρατικά νιάτα που σκοτώθηκαν δίχως να δικαστούν σ’ ολόκληρη την πατρίδα και ειδικά εκεί στο Μοριά…Δε μ’ αρέσει να “ξαίνω πληγές”, αλλά πιστεύω ότι αυτά τα τραγικά γεγονότα, που συνέβησαν στον τόπο μας δεν πρέπει να τα σκεπάσει η λήθη, πρέπει να γραφτεί καθαρά η αλήθεια απ’ όλους τους Έλληνες, απ’ όποια μεριά του λόφου κι αν πολέμησαν τους κατακτητές, πρέπει να ενημερωθεί ο ελληνικός λαός, τα νιάτα να μάθουν τι έγινε τότε, ώστε να μην συμβεί ποτέ ξανά αυτό το αδελφοκτόνο μακελειό, που γέμισε πόνο, θλίψη, τάφους κι ορφάνια την πατρίδα και την κράτησαν ξοπίσω για χρόνια πολλά… Το μακελειό των αγωνιστών του Δ.Σ.Π. (Δημοκρατικός Στρατός Πελοποννήσου) στο Μοριά θα πρέπει να χαρακτηριστεί ως το πιο σκληρό και μακάβριο γεγονός ίσως των τελευταίων 100 χρόνων που συνέβη στην πατρίδα.