Ισόβιο πρόσωπο

Ψεύτη ντουνιάτι σε μέλλει εσένααν έχειλίγο ζουμί παραπάνωαυτή η ιστορίααν άρχισεεν έτειχίλια εννιακόσια εβδομήντατέσσεραστα τέλη Γενάρηαν η μαθητική ποδιάσκίστηκεένα μεσημέριστην αλιφασκιάή αν το πάτωμα ράγισεαπό πρόσωπα ισόβιαπου βρήκαν ανοιχτήτην πόρτακαι μπήκαναν ακόμηο γύρος του ήλιουέκλεισεμες στο χιόνισε μια σιδηρά πειθαρχία,κρυμμένη καλάκάτω από την υποψίαενός ψιθύρου.Στο κέντρο του κάδρουο ουρανόςήταν για όλουςμια πληγή ανοιχτήτο μικρό μαυρόπευκοέγερνε λοξάκάποιοι κορόιδευαντο φεγγάριπου φώτιζε-κρεμασμένο στα μανταλάκια-μια άλλη εκδοχήτου αιώνα.