Ιριδίζουσες σιωπές

Το σκηνικό έχει στηθείΑπαιτητικός ο ρόλοςΠαρατηρείς, παίζειςΣτέκεις στο πεζούλι και θαυμάζεις σιωπηλάπόσο μεγάλωσαν τα παιδιά, που χτες γέμιζαν τις αλάνεςΔίχως μιλιά, αποχαιρετάς αυτό που τελειώνει,σαν τον ορίζοντα που δέχεται τον ήλιο στη δύση τουΠίνεις καφέ με τον εαυτό σου και μετράς χωρίς λόγιατα λάθη σου και τα σωστάΤα πικρά σου μάτια κονταροχτυπιούνταιμε μια πραγματικότητα που αφήνει αιμόφυρτα τα όνειρά σουΑχ, να μπορούσαν, σκέφτεσαι, τα μικρά σου τα χέριανα φτιάξουν έναν κόσμο καλύτερο…Δαγκώνεις αμίλητος μια μπουκιά του νόστου σουΚι η σκόνη αθόρυβα φέρνει στο κατώφλι σουτην πιο τρελή σου απαντοχήΑφήνεσαι, χωρίς λέξη να πεις, στη ζεστή αγκαλιάΣτη σιωπή οι δύο είναι σαν έναςΚι όταν κυλάς στους δρόμους της ποίησης,κολυμπάς στην εύθραυστη μουσική της ψυχήςΑν σκεφτείς πόσο ειρηνικά βγαίνει στον ουρανότο ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα…Κι όμως, όλοι θα σταθούν να το θαυμάσουνΚαι οι βουβοί ρόλοι έχουν τη δύναμή τους…