Ίχνος χρόνου

Οι αφηγήσεις του βιβλίου είναι ένα ίχνος της νεώτερης ελληνικής αρχιτεκτονικής από τη δεκαετία του ’50 έως σήμερα, ένα ίχνος που διασταυρώνεται με τις προσωπικές διαδρομές του αφηγητή. Την περίοδο έως το 1974, βυθισμένη -λιγότερο ή περισσότερο- σε στερητικές, σκληρές συνθήκες, που συνήθως δεν είναι γνωστές στις νεώτερες γενιές, διεμβόλισε το νεωτερικό πνεύμα της εποχής και η επίμονη ένταση των δημιουργών, και διαμορφώθηκαν έργα με ιδιαίτερη προσωπικότητα. Διαφορετική βέβαια η περίοδος μετά το 1974, έπρεπε να αντιμετωπίσει ζητήματα που είχαν παραμορφωθεί από καθυστερήσεις και παραναγνώσεις, και να αναπτυχθεί μέσα στις νέες παγκόσμιες πραγματικότητες ψηφιακής έντασης και μονότροπης κυριαρχίας της αγοράς. Είναι σημαντικό ότι, παρά τις συνθήκες διαχείρισης του ελληνικού χώρου, η ελληνική αρχιτεκτονική καλλιέργησε και καλλιεργεί μια δημιουργική παρουσία στη διεθνή σκηνή. Τα κείμενα του πρώτου μέρους, “Συσχετίσεις και ορίζοντες”, γράφτηκαν ειδικά για το βιβλίο αυτό, ενώ από τα κείμενα του δεύτερου μέρους, “Η διαδρομή 1952-2008”, τα περισσότερα καταχωρούνται όπως δημοσιεύτηκαν ή με επιμέρους διορθώσεις, ορισμένα γράφτηκαν γι’ αυτό το βιβλίο, ενώ σε άλλα έχουν προστεθεί σχόλια και παρατηρήσεις της σημερινής ανάγνωσής τους.