Η ξενική εξάρτησις κατά την διαδρομής του νεοελληνικού κράτους (1821-1945)

Το ελληνικόν κρατίδιον από της Επαναστάσεως του 1821 μέχρι των ημερών μας έζησε βίον “νομικώς” μεν ανεξάρτητον, πραγματικώς δε αποικιακού ή νεοαποικιακού τύπου. Οι εξωτερικοί συντελεσταί της αναγνωρίσεως της πολιτικής του υπάρξεως εγκαίρως ενήργησαν κατά τοιούτον τρόπον, ώστε να εμποδισθή η μελλοντική φυσιολογική του ανάπτυξις και εις τους εθνικοαπελευθερωτικούς του στόχους και εις τους όρους της κοινωνικής του χειραφετήσεως._x000D_
Εξ άλλου, ό,τι επετεύχθη, επετεύχθη πάντοτε καθ’ υπέρβασιν της «προστάτιδας» συνταγής. Και μόνον εις το σημείον τούτο είναι δυνατόν να καρποφορήση μία ελπίς εμπράγματος._x000D_
Η καθυστέρησις εις την εξέλιξιν θα πρέπει να ερμηνευθή εκ της δανειοδοτήσεως, η οποία επέτρεψεν εις τους ξένους τελικώς ή να αξιοποιούν δια λογαριασμόν των τας πλουτοπαραγωγικάς δυνατότητας της Ελλάδος, αι οποίαι είναι άκρως σημαντικαί, ή να εμποδίζουν την αξιοποίησίν των από ελληνικής πλευράς, δια να διατηρούν την εθνικήν οικονομίαν εις επίπεδον επαιτούσης αγοράς._x000D_
Το γενικόν συμπέρασμα περιέχεται εις μίαν και μόνην λέξιν, αυτονόητον. Ο πραγματισμός βεβαίως μας έχει δια σοβαρωτάτων όντως επιχειρημάτων πείσει ότι είναι αδιανόητος και ανεφάρμοστος δι’ εν μικρόν κράτος η ανεξαρτησία. Η αντίκρουσις της διαπιστώσεως είναι πράγματι αδύνατος, εάν δεν αναιρεθή η πίστις αύτη εις την βάσιν της. Η δυσπιστία και η απραγμοσύνη δια την απόκτησιν της ανεξαρτησίας μίαν και μόνην βεβαίαν συνέπειαν έχει, την διατήρησιν της εξαρτήσεως.