Η τριγωνομετίρα των παθών

ΜΑΤΑΙΗ ΑΝΑΜΟΝΗΕνώ σε περιμένω μέρες, μήνες,χρόνια, μη σου πω και αιώνες,Εσύ, ενώ ξεκινάς να με βρειςδεν φτάνεις ποτέ σε μένα.Κρύφτηκα κι εγώ σ’ ένα στίχοκάτω από την επικείμενη βροχήκαι περίμενα να δω που χάνεσαι.Φτάνεις κάθε σούρουποστο σκοτεινό τοπίο της έμπνευσηςκι αντί να μπεις και να μου παραδοθείςαμαρτωλή κι αθώα πρόστυχηο εγωισμός σου σε γυρίζει πίσω!Εμένα με παίρνει ο ύπνοςκαι ξημερώνομαι σταθμάρχης τρένωνλίγο έξω από το Λιανοκλάδιή στο σκοτεινό Κίελο χειμώνα καιρό-μένει πάντα αδιευκρίνιστο-στη σκοτεινή φύση των ονείρων μου!