Η θυγατέρα του γιαλού

“Τα βαθυγάλανα νερά των ωκεανών σου θα τιθασέψω, κτίζοντας χιλιάδες λιμάνια με προβλήτες, όπου θα αράζουν τα πάσης φύσεως πλεούμενα. Τα μπράτσα των ναυτών θα λάμπουν στον ήλιο καθώς θα μαϊνάρουν δένοντας τα καραβόσκοινα για τη σιγουριά των καραβιών. Να! Βλέπω κιόλας τους ναύτες στο μπλε και στο λευκό, φρεσκοξυρισμένους να κατεβαίνουν τις κλίμακες και να τραβούν προς τα σοκάκια της ηδονής, βλέπω τον Ποσειδώνα με την Τρίαινα να ανακατεύει τα απύθμενα βάθη σου και όλον τον υδρόβιο κόσμο να ερωτεύεται στις παραλίες σου.Στα ρηχά των νερών σου θα έκτιζα πόλεις με μπλε σπίτια, μπλε δρόμους όπου λευκές γυναίκες θα πηγαίνουν πάνω κάτω. Όλος ο ωκεανός θα λαμπύριζε σαν το δάκρυ του ήλιου, όλος σου ο ωκεανός συμπυκνώνεται στο κυρτό των ματιών σου.Ω! Θάλασσ,α μου ερωτική! Με τις πολιτείες τις αλμυρές, ή-λι-οι κόλποι με τις Αφροδίτες, με τους ναύτες τους κορεσμένους, τις αθυρόστομες πόρνες, αρματώνω το καράβι μου, μικρός ναυτίλος κι εγώ για ένα σεργιάνι που θα με φέρει στις κορυφές της ηδονής με έναν κοχλία στο στόμα, τραγουδώντας έγια μόλα, ωκεανίδα μου.