Η θεία βλακεία

Όταν ένας πρώτης τάξεως στίχος χρησιμοποιηθεί με φρόνηση, αποτελεί μια θαυμάσια μορφή θεραπείας με θερμότητα. Θεραπείας των συμπτωμάτων που εμφανίζει συχνά η ασθένεια που λέγεται υπαρξιακή αγωνία. Εγώ, ένας ηδονιστής, είχα στραφεί πολλές φορές στα ποιήματα του Νίκου Καρούζου, γιατί η αγωνία αυτή Υπερβαίνει τη ζωήΓι’ αυτό και αχρηστεύειτις απολαύσεις.Οι στίχοι τους ακτινοβολούσαν θερμότητα. Ηδονή βγαλμένη από οδύνη. Απόλαυση που υπερέβαινε την αγωνία που τη γέννησε. Έτσι έκλεινε ο κύκλος και όχι σαν μολυβιά πάνω στο χαρτί. Όταν στράφηκα – για την παρούσα συνέντευξη – στον ίδιο τον ποιητή, δεν ήξερα ότι συμπεριφέρομαι σαν απογευματινό ηλιοτρόπιο που στρέφεται προς το ηλιοβασίλεμα. Για τον ίδιο λόγο. Για τη θερμότητα μιας μπάσας φωνής-όπως αυτής του ποιητή-όταν τραγουδάει τους Σικελικούς Εσπερινούς του Ραχμάνινωφ.