Η τελευταία χάρη

Ένα μικρό κελί στο υπόγειο παλιάς φυλακής. Η ακαταστασία δείχνει τη χρόνια εγκατάλειψη ή την περιφρόνηση στο χώρο και τους ενοίκους του. Η μυρωδιά της μούχλας απλώνεται απ’ άκρη σ’ άκρη και εμποτίζει τα πάντα. Ένας μικρός φεγγίτης μόλις που φέρνει λίγο φως φιλτραρισμένο στην καταχνιά και το σκονισμένο τζάμι ανάμεσα στα κάγκελα που έπιασαν λέπια απ’ τη σκουριά. Μια καρέκλα ψάθινη ποτισμένη στην υγρασία καρφώνει στη μέση το χωμάτινο δάπεδο. Ένα κουρελιασμένο κιλίμι πεταμένο σαν κουβάρι σε μια γωνιά. Ένας μεσήλικας άντρας περιφέρεται νευρικά γύρω απ’ την καρέκλα σαν κάτι να γυρεύει ή από κάτι να θέλει να κρατηθεί, σαν κάτι να κυνηγάει για να το προφτάσει ή σαν από κάτι να φεύγει κυνηγημένος. Κάθε τόσο κοντοστέκεται, μονολογεί και συνεχίζει την ατέλειωτη κυκλική διαδρομή του. Το πρόσωπό του αυλακωμένο σε κάτι παράξενα σχήματα κι είναι, θαρρείς, χαραγμένη στα μάτια του η λέξη α γ ω ν ί α. Κάτι φοβερό τον βαραίνει. Ο θάνατος που περιμένει. Σε λίγο. Δεν αποδέχτηκε, μπορεί και να εναντιώθηκε στην κυρίαρχη τάξη. Κι αυτό πληρώνει. Τελευταία χάρη, μια μικρή πίστωση χρόνου. Να τον αφήσουν για λίγο να ηρεμήσει για να πεθάνει ήρεμος. Αυτός το ζήτησε.