Η τελετή

GRYLLUS CAMPESTRISΘέλω ν’ ακούσω ένα τριζόνι απόψε.Απόψε που ‘ναι η νύχτα έτσι γλυκιά και φεύγειφεύγει κι αυτό το καλοκαίρι ώρα την ώραθέλω ν’ ακούσω ένα τριζόνι να επιμένει· όμως το θέλωνα ‘ναι τριζόνι γνώριμο, από κείνατων πρώτων μου καλοκαιριών, εκείνατα ανεξίτηλα.Ποιος ξέρει αν μεταναστεύουν τα τριζόνιαζουν μοναχά ένα καλοκαίρι, ίσως αλλάζειτόπο τον τόπο ο ήχος τους, πώς να γινότανν’ ακούσω απόψε ένα τριζόνι απ’ τα δικά μου, απόγονοεκείνων των παλιών, των παιδικώνένα τριζόνι Αμπελιωτάκι.Αμέτρητα γύρω απ’ το σπίτι, νύχτες μακρινέςμεγάλες νύχτεςνύχτες βαθιές ως πίσω απ’ τη ζωήεκείνα τα εντόπια έντομασίγουρα βρίσκονταν εκεί πολύ προτού φανούνοι πρώτοι της δικής μου της γενιάςθα παραμείνουν κι ότανθα ‘χουν σκορπίσει οι τελευταίοιθέλω ν’ ακούσω ένα τριζόνι απόψε, μακρινόβγαίνοντας από νύχτες παιδικές να συνοδεύειμε τη σοφή του υπόκρουση το τέλοςενός -ακόμα ενός- καλοκαιριού.