Η τέχνη του θανάτου

Στην μαγική ποίηση του Όσκαρ Χαν, ο υμεναίος του θανάτου σαν προέκταση της ερωτικής έλξης, παίρνει την μορφή μιας αναγκαίας ανακύκλισης: όλα συμβαίνουν μέσα σε ένα μυστικό, προδιαγεγραμμένο σχέδιο εγγενές στην ίδια τη φύση των όντων, ακόμα και στους γλαδίολους, που με την γύρη και τους σπόρους μένουν για να ανανεώσουν στο διηνεκές αυτό που καταργεί το φιλί τού θανάτου. Οι ανησυχίες αυτής της ποίησης είναι επίσης φιλοσοφικές (“Το σώμα ρωτάει την ψυχή”), μεταφυσικές (“Μια νύχτα στο Καφέ Μπερλιόζ”), πολιτικές και, ασφαλώς, οντολογικές και ερωτικές. Στον τόμο αυτό συμπεριλαμβάνονται, εν είδει επιλόγου, και τρία από τα πεζά κείμενα τού Ο. Χαν, για τα οποία είναι εξ’ ίσου γνωστός, και αντιπροσωπεύουν τη φιλοσοφική, κριτική διάσταση της σκέψης του. Παρ’ ότι είναι μια ποιητική δημιουργία βάθους και υπαινικτικών προεκτάσεων, η ποίηση τού Ο. Χαν δεν μένει ξένη στην κοινωνική διαμαρτυρία, όταν ο ποιητής εμπνέεται από την ιστορία ή όταν το απαιτούν οι καιροί. Είναι μια ποίηση και πολιτικά διαχρονική, με τον τρόπο που εκφράζεται σε ποιήματα όπως “Η πλύστρα του Σαντιάγο”, “Ω, πορφύρα χιονισμένη, ω, χιόνι κόκκινο” κ.α.