Η σκέψη και η κίνηση

Ας συλλάβουμε εκ νέου τον εαυτό μας, έτσι όπως είναι, σε ένα παρόν πηχτό και επιπλέον ελαστικό, που μπορούμε να το διαστέλλουμε επ’ άπειρον προς τα πίσω, απομακρύνοντας ολοένα περισσότερο την οθόνη που μας κρύβει από τον ίδιο μας τον εαυτό. Ας συλλάβουμε εκ νέου τον εξωτερικό κόσμο έτσι όπως είναι, όχι μόνο στην επιφάνεια, στο τώρα, αλλά σε βάθος, με το άμεσο παρελθόν που τον πιέζει και του αποτυπώνει την ορμή του. Ας συνηθίσουμε, με δυο λόγια, να βλέπουμε τα πάντα sub specie durationis, “υπό το πρίσμα της διάρκειας”: αμέσως, το σκληρό χαλαρώνει, το κοιμισμένο αφυπνίζεται, το νεκρό ανασταίνεται στην ηλεκτρισμένη αντίληψή μας. Οι ικανοποιήσεις τις οποίες η τέχνη είναι καταδικασμένη να δίνει μόνο στους προνομιούχους της φύσης και του πλούτου, και μόνο αραιά και πού, η φιλοσοφία, έτσι εννοούμενη, θα τις έδινε σε όλους μας, ανά πάσα στιγμή, εμφυσώντας ξανά ζωή στα φαντάσματα που μας περιβάλλουν, ζωντανεύοντας ξανά κι εμάς τους ίδιους.