Η ρωσική τραγωδία

Ήταν 19 του Γενάρη, όταν αγγίξαμε το χώμα της Σοβιετικής Ρωσίας. Ένα συναίσθημα ιεροτελεστίας, ένα συναίσθημα δέους, με κατακυρίευσε. Μια δυνατή επιθυμία μ’ έκανε να πέσω στα γόνατα και να φιλήσω το χώμα. Το χώμα το καθαγιασμένο από το αίμα γενεών που υπέφεραν και μαρτύρησαν. Ποτέ πριν, ακόμη και όταν απαλλάχθηκα από τον τρομερό εφιάλτη της 14χρονης φυλάκισής μου, δεν είχα συγκινηθεί τόσο βαθειά, νοιώθοντας την επιθυμία να αγκαλιάσω όλη την ανθρωπότητα, να ακουμπήσω την καρδιά μου στα πόδια της. Ήταν η πιο υπέροχη μέρα της ζωής μου. Το πνεύμα μου ήταν περήφανο, αλλά ήρεμο, έχοντας συνείδηση της πραγματικής Κοινωνικής Επανάστασης. Τι βάθη, τι μεγαλείο υπήρχε μέσα της, τι ανυπολόγιστες δυνατότητες ανοίγονταν μέσα στους ορίζοντές της!