Η πολιτική της αναδιάταξης

“…Από τις κρατικές παρεμβάσεις έχει δημιουργηθεί μια κεφαλαιοδοτική δομή της Τράπεζας που κυριαρχείται από τα δάνεια προς το Δημόσιο (κρατικοί τίτλοι Δημοσίου). Το 1995, ύστερα από προσπάθεια, κατορθώσαμε να αυξήσουμε τις χορηγήσεις μας και να καλύπτουν πλέον το… 28% των καταθέσεων, ενώ το υπόλοιπο ή είναι δεσμευμένο ή υποχρεωτικά εκχωρημένο στην Τράπεζα Ελλάδος (24%) ή είναι άμεσα ή έμμεσα υποχρεωτικά επενδεδυμένο σε κρατικούς τίτλους (47%). Υπάρχουν και βάρη που έχουν έναν άλλο γενικότερο για το Έθνος χαρακτήρα και η Εθνική σπεύδει να τα αναλάβει. Πέραν από τις ιστορικές στιγμές του παρελθόντος, που η Εθνική έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην ανάληψη υποχρεώσεων για εθνικούς λόγους, θα πρέπει να επισημανθεί ότι και στο παρόν η Τράπεζά μας σήκωσε για τους ίδιους λόγους, επιτυχώς, το μεγαλύτερο βάρος της συναλλαγματικής κρίσης του 1994. Αν τότε δεν υπήρχε Εθνική Τράπεζα, δε θα υπήρχε σήμερα οικονομία και εθνική πολιτική…H μόνη ορθή, κατά την άποψή μας, θέση που μπορεί να απογειώσει την Τράπεζα είναι: αύξηση των κεφαλαίων της, απόσβεση των προβληματικών δανείων της, περιορισμός των επενδύσεων σε κρατικά γραμμάτια, αξιοποίηση της περιουσίας της, αντιμετώπιση των προβλημάτων που προκύπτουν από την αταξία στη συγκρότηση αλλά και στις συνθήκες και στους όρους απασχόλησης του προσωπικού και, τέλος, άμεση διεύρυνση των εργασιών της. Το μέλλον της Τράπεζας δε βρίσκεται τόσο -όπως συνηθίζεται να υποστηρίζεται- στον αναγκαίο περιορισμό των εξόδων της και μάλιστα των αμοιβών του προσωπικού της, όσο βασικά στην αύξηση των κερδών της, μέσω της μεγάλης διεύρυνσης των εργασιών της.Αυτή την πολιτική ακολουθήσαμε (1993-1996) με τα γνωστά επιτυχή αποτελέσματα αλλά, αν αυτή δε συνεχιστεί, τότε η Τράπεζα θα υποβαθμιστεί ή θα οδηγηθεί στην ιδιωτικοποίηση, που σήμερα όχι μόνο είναι πρόωρη αλλά και επιζήμια (πολιτικά και εθνικά) για τη χώρα μας…”Γεώργιος Μίρκος