Η ποιμαντική του περιθωρίου

[…]Ο κ.Βαρριάς με επίκαιρο και ρωμαλέο θεολογικό λόγο μας οδηγεί στον εκκλησιασμό του κάθε “περιθωρίου” παρουσιάζοντας την καθολικότητα της εκκλησίας και τη δυνατότητα που από τη φύση της διαθέτει να υπερβαίνει τα όρια ακοινωνησίας των ετεροτήτων. Προβάλλει το τριαδικό και χριστολογικό πρότυπο κοινωνίας, με τον συνακόλουθο κενωτικό χαρακτήρα και τη δια ταπεινώσεων σχέση με το πρόσωπο του άλλου. Δείχνει με πιο τρόπο στη ζωή της εκκλησίας καταργείται η ασυμβίβαστη για το πνεύμα του κόσμου αντίθεση ανάμεσα στην ελευθερία και την κοινωνικότητα. Αναφέρεται πολύ εύστοχα στο μοναχισμό αλλά και στους δια Χριστόν σάλους, που έθεσαν το ζήτημα της διαλεκτικής αντιθέσεως εκκλησίας και κόσμου με ιδιαίτερη ένταση, υπερβαίνοντας τα όρια της συμβατικής ηθικής και ζώντας με απόλυτα κενωτικό τρόπο ως ξένοι και παράξενοι, ανέστιοι και παρεπίδημοι “περιθωριακοί” είτε στο κέντρο των πόλεων, είτε στις ακρώρειες της ερήμου.[…]Ανέστης Γ. Κεσελόπουλος